آنچه کارتولی تصور می کرد یک هواپیمای جنگنده سنگین و سنگین مجهز به موتور پرات اند ویتنی R-2800 شعاعی توربو سوپرشارژر و هوا خنک بود که حداکثر سرعت ۴۳۳ مایل در ساعت را به تاندربولت می داد. با این حال، موقعیت سوپرشارژر یکی دیگر از ویژگی های جالب P-47 بود.
Kartveli دستگاه را طوری طراحی کرد که در نزدیکی دم نصب شود و به صدها فوت مجرای متصل شود (که بیشتر آن در شکم قرار داشت) که دود اگزوز را از عقب هواپیما خارج می کرد و همزمان هوای فشرده را به سیستم القایی موتور باز می گرداند. در طول آزمایش، مشخص شد که تمام مجراها در واقع یک لایه اضافی از بالشتک را فراهم می کنند که به محافظت از خلبانان در هنگام سقوط کمک می کند.
تاندربولت در حالت خالی ۱۰۰۰۰ پوند وزن داشت. می توانست ۳۴۰۰ گلوله برای ۸ اسلحه بال کالیبر ۵۰ و ۳۰۰۰ پوند مهمات خارجی حمل کند. به طرز شگفت انگیزی، توانست تقریباً نیمی از قدرت آتش بسیار بزرگتر B-17 Flying Fortress را که یکی از بهترین هواپیماهای آمریکایی مورد استفاده در جنگ جهانی دوم هنگامی که به طور کامل پر شد (خلبان، سوخت، سلاح و غیره) ترازو به بیش از ۱۷۵۰۰ پوند خم شد.
با وجود این وزن عظیم، اندکی پس از انجام اولین ماموریت خود در آوریل ۱۹۴۳، خلبانان به زودی متوجه شدند که می تواند تقریباً از هر جنگنده دشمنی که با آن روبرو می شود غواصی کند و سقف آن بیش از ۴۲۰۰۰ فوت است. بین آن و توانایی آن در جذب مقادیر باورنکردنی آسیب در حین نبرد (با میزان تلفات کمتر از یک هواپیما در هر ماموریت)، نام مستعار “Juggernaut” (مخفف شده به “Jug”) را به خود اختصاص داد و به سرعت به یک خلبان مورد علاقه تبدیل شد.
منبع: https://www.slashgear.com/1450108/p-47-thunderblot-jet-owned-ww2-skies/