۲۷ دسامبر ۲۰۰۴ تشعشعات ناشی از انفجاری که در سطح ستاره اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ رخ داد پس از پنجاه هزار سال به زمین رسید.
این درخشان‌ترین رویدادی است که روی زمین با منشأ خارج از منظومه شمسی دیده شده است. اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ نوعی ستاره نوترونی با میدان مغناطیسی بسیار قوی است که در سال ۱۹۷۹ کشف شد. فاصله آن از زمین ۴۲۰۰۰ سال نوری است و در صورت فلکی قوس واقع شده است.
این ستاره انرژی بیشتری را در یک دهم ثانیه نسبت به خورشید در ۱۵۰۰۰۰ سال آزاد کرد.
اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ مغناطیسی‌ترین جسمی است که تاکنون مشاهده شده است. از زمان ابرنواختر اس‌ان ۱۶۰۴ که توسط یوهانس کپلر مشاهده شد، این انفجار بزرگ‌ترین انفجار در کهکشان بود که انسان مشاهده کرد.
این تشعشعات را نمی‌شد دید، مگر اینکه دید پرتو ایکس را بالاتر ببرید. در پرتوهای گاما، این رویداد برابر با روشنایی نور مرئی منعکس‌شده توسط ماه کامل بود.
اگر انفجار در فاصله‌ای نزدیک‌تر از ۱۰ سال نوری به زمین رخ می‌داد، به‌شدت بر اتمسفر تأثیر می‌گذاشت. احتمالاً لایه اوزون از بین می‌رفت و انقراض دسته‌جمعی رخ می‌داد.
قدرت طوفان باعث شگفتی دانشمندان از قابلیت‌های ستاره درحال مرگ شد. آنها درعین‌حال متعجب می‌شوند که آیا مرگ گونه‌های اصلی در گذشته ممکن است توسط انفجارهای ستاره‌ای آغاز شده باشد یا خیر.
منبع: https://digiato.com/astronomy/radiation-from-magnetar-sgr-1806-20-reaches-earth