ستارگان عظیم در کهکشان راه شیری ما زندگی تماشایی دارند. کوره‌های هسته‌ای آنها که از ابرهای کیهانی بزرگ فرو می‌ریزند مشتعل می‌شوند و عناصر سنگینی در هسته خود ایجاد می‌کنند.
پس از چند میلیون سال در پرجرم‌ترین ستارگان، مواد غنی‌شده دوباره در فضای بین ستاره‌ای منفجر می‌شوند؛ جایی که تشکیل ستاره می‌تواند دوباره آغاز شود.
در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟
ابر زباله درحال انبساط که به‌نام ذات‌الکرسی (Cassiopeia A) شناخته می‌شود، نمونه‌ای از این مرحله نهایی در چرخه حیات ستاره‌ای است. نور حاصل از انفجار ابرنواختری که این بقایای باقی‌مانده را ایجاد کرد، برای اولین‌بار در حدود ۳۵۰ سال پیش در آسمان سیاره زمین دیده می‌شد. اگرچه ۱۱,۰۰۰ سال طول کشید تا آن نور به ما برسد.
این تصویر واضح NIRCam (دوربین فروسرخ نزدیک) از تلسکوپ فضایی جیمز وب، رشته‌ها و گره‌های داغ باقی‌مانده ابرنواختر را نشان می‌دهد.
پوسته سفید و دود مانند بیرونی موج درحال انبساط، حدود ۲۰ سال نوری وسعت دارد. درحالی‌که لکه درخشان نزدیک به مرکز، یک ستاره نوترونی است؛ بقایای فوق‌العاده متراکم و فروریخته از هسته عظیم ستاره.
پژواک‌های نور ناشی از انفجار فاجعه‌بار این ستاره عظیم نیز در تصویر دقیق وب، از باقی‌مانده ابرنواختر ذات‌الکرسی شناسایی شده است.
منبع: https://digiato.com/articles/casa_nircam-apod