سحابی سیاره‌ای جونز-امبرسون ۱، ستاره‌ای شبیه به خورشید است و در فاصله ۱۶۰۰ سال نوری از زمین به سمت صورت فلکی سیاهگوش قرار دارد.
جونز-امبرسون ۱ با وسعت حدود ۴ سال نوری، از پسماند درحال انبساط ستاره درحال مرگ به فضای بین ستاره‌ای منتقل شد. زیرا منبع مرکزی یعنی هیدروژن و سپس هلیوم، برای همجوشی پس از میلیاردها سال تمام شده بود.
در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟
در نزدیکی مرکز سحابی سیاره‌ای، یک کوتوله سفید داغ و آبی قرار دارد که از هسته باقی مانده است. این سحابی که با نام PK 164 +31.1 نیز شناخته می‌شود، کم‌نور است و به سختی می‌توان توسط چشمی تلسکوپ به آن نگاه کرد.
اما این تصویر عمیق که بیش از ۱۲ ساعت نوردهی را ترکیب می‌کند، آن را با جزئیات استثنایی نشان می‌دهد. ستارگان در کهکشان راه شیری خودمان و همچنین کهکشان‌های پس‌زمینه از طریق میدان دید واضح پراکنده‌اند.
جونز-امبرسون ۱ که در صحنه کیهانی زودگذر است، طی چند هزار سال آینده محو خواهد شد. اما کوتوله سفید داغ و مرکزی آن میلیاردها سال بعد سرد خواهد شد.
منبع: https://digiato.com/astronomy/jones-emberson-1-apod-2