۱۲ آگوست ۱۹۷۷، انترپرایز برای اولین بار به تنهایی پرواز کرد. انترپرایز معمولاً به کمک یک هواپیمای حامل پرواز متعلق به ناسا به‌نام حامل شاتل (SCA) پرواز می‌کرد.
این شاتل چهار پرواز رایگان دیگر را انجام داد که در آن فضاپیما از SCA جدا شد و تحت کنترل فضانوردان فرود آمد. این پروازهای آزمایشی ویژگی‌های طراحی مدارگرد از قابلیت پرواز آن را تأیید کردند و تحت چندین پیکربندی آیرودینامیکی و وزنی انجام شدند.
سه پرواز اول با دمی که در انتهای بدنه عقب انترپرایز قرار داده شده بود، انجام شد که باعث کاهش کشش و آشفتگی هنگام جفت شدن با SCA شد. در دو پرواز آخر دم برداشته شد و موتورهای اصلی ماکت نصب شدند. در پنجمین و آخرین پرواز، مشکلات نوسانی ناشی از خلبان آشکار شد که باید قبل از اولین پرتاب مداری حل می‌شد.
از روی انترپرایز، نخستین نمونه عملیاتی شاتل‌ها یعنی شاتل فضایی کلمبیا ساخته شد. طراحی این شاتل با کلمبیا متفاوت بود و بدنه عقب آن رابطی برای نصب غلاف نداشت.
تعداد زیادی از زیرسیستم‌ها نیز در آن نصب نشدند. همچنین از سلول‌های سوختی برای تولید نیروی الکتریکی شاتل استفاده می‌شد، اما این انرژی برای پروازهای فضایی کافی نبود.
انترپرایز فقط برای آزمایش مورد استفاده قرار می‌گرفت. انترپرایز قبل به پرواز درآمدن شاتل‌های دیگر مورد آزمایشات زیادی قرار گرفت.
این شاتل درنهایت به موزه دریا، هوا و فضای اینترپید منتقل شد و به نمایش عمومی درآمد.
منبع: https://digiato.com/astronomy/enterprise-first-free-flight