در چنین محیط ناآرامی، جای تعجب نیست که کشورها برای ایجاد هنجارهای داخلی، نقش‌های عملکردی و زیرساخت‌ها برای استفاده حداکثری از مزایای نبرد بدون سرنشین می‌جنگند. از بسیاری جهات، این فشار به سمت نبردهای بدون سرنشین مجهز به هوش مصنوعی در جت های جنگنده همچنین به معنای توسعه استراتژی هایی برای ایمن سازی سیستم های خودمختار و همچنین یادگیری دفاع در برابر آنها است. وابستگی فزاینده به هوش مصنوعی خطرات جدیدی را برای واحدهای نظامی ایجاد می‌کند، به‌ویژه هنگام کاهش تهدیدات امنیت سایبری در حال انجام و آینده.
از جمله کاستی های سیستم های تسلیحاتی نیروی هوایی ایالات متحده، شرکت رند در خلاصه تحقیقات خود به اشتراک می گذارد که کنترل و پاسخگویی برای امنیت سایبری سیستم نظامی اغلب در چندین سازمان پخش می شود. به همین دلیل استناد می کند که می تواند منجر به چالش هایی در تصمیم گیری و پاسخگویی شود. با این حال، به دلیل غیرقابل پیش بینی بودن امنیت سایبری در کل، بسیار مهم است که بدانیم ایالات متحده تنها کشوری نیست که این مشکل را دارد.
علاوه بر این، درک این نکته مهم است که اگرچه الگوریتم ها می توانند فرآیندهای تصمیم گیری را ساده کنند، اما فاقد عنصر انسانی انعطاف پذیری هستند. در برخی موارد، تصمیم گیری در چند ثانیه بر اساس غریزه جنبه مهمی از حفظ زندگی است.
به دلیل ماهیت فراملیتی هوش مصنوعی، درک چالش ها و همچنین فرصت های آن برای تدوین پیش نویس مقررات ضروری است، قبل از اینکه قابلیت های آن از دست برود. در کنار سایر فناوری‌های نوظهور، مانند بیوتکنولوژی، رباتیک، و محاسبات کوانتومی، ما به سختی سطح کاربردهای نظامی در هوش مصنوعی، از جمله پیامدهای آن را خراشیده‌ایم.
منبع: https://www.slashgear.com/1468177/future-of-fighter-jets-ai-unmanned-aerial-combat/