موتور احتراق داخلی در اصل یک پمپ هوای غول پیکر است. یک موتور معمولی بنزینی دارای نسبت هوا به سوخت استوکیومتری (به معنی رابطه بین مواد و واکنش دهنده ها) ۱۴٫۷:۱ است – به این معنی که برای هر گرم سوخت سوزانده شده به ۱۴٫۷ گرم هوا نیاز دارد.
نسبت استوکیومتری نسبت ایده آل سوخت و هوا برای سوزاندن تمام سوخت بدون هوای اضافی است. مهندسان می‌توانند با افزایش پیستون‌ها و دادن محفظه‌های احتراق بیشتر به موتور نیرو اضافه کنند و موتور را قادر می‌سازد تا سوخت و هوای بیشتری را بخورد.
با این حال، بحران نفت در دهه ۱۹۷۰ شاهد کاهش مصرف نفت و مصرف سوخت بود و راه را برای موتورهای کوچکتر با توربوشارژر هموار کرد. هر توربوشارژر یک پمپ هوا است که هوا را با فشار محیط می گیرد، آن را تا حدود ۱۹ psi (یا ۳۰ درصد بالاتر از فشار اتمسفر) فشرده می کند و به موتور تغذیه می کند، از این رو به توربوشارژرها “کمپرسور” نیز می گویند. توربوشارژر دارای یک سمت اگزوز است که گازهای داغ را برای چرخاندن پره ها در سمت ورودی جمع می کند، به این معنی که با بالا رفتن دورها، توربو سریعتر می چرخد.
هوای فشرده با سوخت اتمیزه شده مخلوط می‌شود و سوخت را قادر می‌سازد تا با کارایی بیشتری بسوزد و قدرت موتور را افزایش دهد. با تغذیه موتور با اکسیژن فشرده تر، توربوشارژرها به طور کلی ۳۰ تا ۴۰ درصد قوی تر از موتورهای گازی تنفس طبیعی هستند.
منبع: https://www.slashgear.com/1448784/turbocharging-car-engines-explained/