Cocoon بازی Eurogamer در سال ۲۰۲۳ است

پیله. البته این بازی سال ماست. پیله مبتکر، ظریف و قابل تامل است. دقیق، رسا و سخاوتمندانه است. حتی همانطور که به نظر می رسد از تاریخ عمیق آن بیرون آمده است، طراحی بازی را به جلو می برد. اما بیش از هر چیز، پیله بازیگوش است. پازل هایش، ترفندهایش، همگی تسلیم بازیگوشی می شوند.

امیدواریم که تا به حال خودتان آن را بازی کرده باشید، اما اگر این کار را نکرده اید، این را بدانید: Cocoon یک بازی در مورد عبور از مناظر عجیب و غریب است و کشف این که این مناظر در واقع درون یک سری از گوی ها زندگی می کنند. این گوی ها را می توان به نوبه خود برداشت و حمل کرد و در حین کاوش در مناظر دیگر – مناظری که خودشان در گوی های خودشان هستند – همراه خود برد. شما می توانید درون چیزی باشید که در درون چیز دیگری است که درون چیزی که حمل می کنید وجود دارد. نشان درخشش طراحی بسیار.

اما موضوع اینجاست. من در بخش خوبی از امسال بازی Cocoon را بازی می کنم و به آن فکر می کنم. و اخیراً با همکارانم در مورد آن صحبت کرده‌ام و نظرات خوانندگان درباره آن را به عنوان بخشی از مقاله‌های پایان سال خود می‌خوانم. (به دنبال لیست خوانندگان در ۳۱ دسامبر بگردید: نورانی است.) و چیزی که برای من جالب و تقریباً نگران کننده است، این است که این بازی عالی، مبتکرانه و منحصر به فرد وجود دارد، و به نظر می رسد همه ما در مورد آن موافق هستیم.

همه ما موافقیم که Cocoon بسیار باهوش است – به طرز خیره کننده ای. و با این حال ما همچنین موافقیم که زیرکی واقعی آن به گونه ای بیان می شود که باعث می شود بازیکن احساس باهوشی کند. به جاهای غیرممکن می رود و شما را هم به آنجا هدایت می کند. به آرامی راه‌های بی‌امیدی از فکر حل معما را می‌بندد و شما را به سمت راه‌حل درست سوق می‌دهد بدون اینکه متوجه آن شوید. و با این حال شما متوجه آن هستید. متوجه آن شدم. همه ما متوجه آن شدیم – و ما فقط Cocoon را بیشتر دوست داشتیم.

بنابراین. حداقل دو راه وجود دارد که می توانید با این قطعات بازی سال پیش بروید. یکی بازنویسی مرور است – هر چیزی که در مورد بازی عالی است، اما با این حس که این چیزها فقط عمیق تر شده، غنی تر و بزرگتر شده اند در طول زمان. راه دیگر این است که کمی پوک بزنید، سعی کنید چیز دیگری را در بازی ببینید. این کاری است که من امروز صبح سعی کردم انجام دهم، قبل از نوشتن این. و این چیزی است که من دارم.

Cocoon یک بازی پازل هوشمندانه در سال است که از نظر بازی های پازل هوشمند بسیار غنی است. اما اکنون که به آن نگاه می کنم، متوجه می شوم که روند جالب تری وجود دارد که احساس می کنم بخشی از آن نیز هست. در طول چند سال گذشته، من به طور نیمه متوجه تعداد زیادی بازی شده ام که به نظر می رسد به طور فزاینده ای به این که بازی ها از چه چیزی ساخته شده اند علاقه مند هستند. نه مکانیک ها یا ژانرها یا سنت ها، یا حتی شخصیت ها یا مضامین تکراری یا مجوزهای گران قیمت و جهان های گسترش یافته. منظورم این است که بازی هایی وجود دارند که علاقه مند به چیستی بازی ها هستند ساخته شده است از. سنگ ها گل و لای. شیشه. چیز های دیگر.

به عنوان مثال، من فکر می کنم می توانید به چیزی مانند تولد نگاه کنید. این یک بازی در مورد تنهایی در یک شهر بزرگ است و زیبا و تکان دهنده است. اما من آن را دوست دارم زیرا این بازی در مورد سنگریزه ها و پرها و تکه های استخوان جوندگان است. درباره تکه‌های چیز، چیزهای خشک شده، مچاله شده، چیزهای تیز است. این چیزی است که آن را به آنچه هست تبدیل می کند.

در جای دیگر، به Sludge Life و Sludge Life 2 نگاه کنید که امسال به دست آوردیم. یک سری بازی در مورد حسادت و انزوای شهری، مطمئناً، اما همچنین یک سری بازی در مورد زباله های سمی تیره و تار، آسترهای قدیمی سطل زباله، گرد و غبار سینی خاکستر و پوسته های سفید شده کانتینرهای حمل و نقل. همه‌ی این‌ها از طریق نوارهای خش‌دار، تاب‌دار و تاب‌خورده ضبط‌شده به شکل چشم ماهی یک دوربین فیلم‌برداری قدیمی یا مواردی از این دست دیده می‌شود. این چیزی است که Sludge Life از آن ساخته شده است.

و ببینید پیله از چه چیزی ساخته شده است! وای جیپر شما پازل ها و نبوغ جادوگری فضایی و چالش های زیادی دارید که واقعاً در مورد انواع مختلف درها هستند. اما شما همچنین این مخلوط شگفت انگیز و ترسناک از مواد را دارید. شما بال های حشرات، تومورهای چربی و آدنوئیدها و آکسون های میلین دار دارید. شما فلز و سنگ شنی و گلهای باتلاقی و مدارهای بسیار ظریفی دارید. و همه اینها به قدری ظریف و ماهرانه گرد هم آمده اند، که شما شروع به دیدن ارتباطات جدید بین دنیای پنهان فناوری و دنیای کوچک حشرات می کنید: آن ملخ ها با چرخ دنده های طبیعی در پاهایشان، آن ککی که رابرت هوک زمانی طرح کرده بود. هموار کردن راه برای چیزهایی که در هنر مدرن عجیب و غریب است.

پس این ذهن منضبط و چشم وحشی است. و این چیزی است که من فقط وقتی متوجه می شوم که تمایل آزاردهنده ای دارم که به بازی ها به عنوان مجموعه ای از ایده ها نگاه کنم، نه چیزی که آنها به طور فزاینده ای نیز هستند: مجموعه ای از چیزها. این پیله نه در تأثیراتش (پازل ها، درها) بلکه در واقعیت مادی (لوزه ها) است.

به طرز عجیبی، من گمان می‌کنم که بسیاری از اینها به فناوری مربوط می‌شود. شما باید بتوانید چیزها را به صورت سه بعدی به خوبی رندر کنید تا واقعیت مادی قانع کننده ای به آنها بدهید. این فکر به تنهایی باعث می شود که بخواهم به بازی های N64 و PS1 برگردم، به زمانی که موتورها واقعاً نمی توانستند این کار را انجام دهند، و دوباره از اینکه این بازی ها اکنون چه هستند شگفت زده شوم. احساس کنید مانند آنها به نوبه خود ساخته شده اند، زمانی که شکاف گسترده ای بین کارهایی که چند ضلعی ها می توانند انجام دهند و آنچه جهان و قطعات آن احساس می کنند وجود داشت، متولد شدند. (ماریو ۶۴ از چه چیزی ساخته شده است؟ می دانم که هیچ ایده ای ندارم!) فناوری، بله. اما شما همچنین باید به دنیا نگاه کنید، طولانی و سخت و از نزدیک، و در عین حال با تخیل.

با نگاهی به این لنز، خوشحالم که دو قطعه بزرگ از شادی کشف شده در سال ۲۰۲۳ را به هم گره می زنم. یکی پیله است که واقعاً به همان اندازه که همه ما می گوییم خیره کننده و حمل کننده و سخاوتمند است و دیگری هنر آدریان کورته است که در آخرین کتاب لورا کامینگ به نام Thunderclap: خاطرات هنر و زندگی و مرگ ناگهانی یافتم. . که از شما دعوت می کنم حتما بخوانید.

در Thunderclap، در میان آثار Vermeer و Fabritius و دیگر مشاهیر هلندی، من همچنین مقداری مارچوبه را یافتم که با یک قلم موی ظریف و تقریبا نامرئی به وضوح روی یک تاقچه سنگی کشیده شده بود، اما به شکلی قهرمانانه از ما کج شده بود. ، ژست بیگانه تقریباً مرا یاد یک فضاپیمای در حال فرار از افتتاحیه جنگ ستارگان می انداختند. من شما را ترک می کنم تا خودتان بیشتر از هنر طبیعت بی جان عجیب و به شدت زیبای کورته کشف کنید – ارزش انجام این کار را دارد. اما مانند سازندگان Cocoon صدها سال بعد، اینجا کسی بود که از نزدیک، هوشمندانه و خلاقانه به این موضوع نگاه کرد که جهان از چه چیزی ساخته شده است، و این چیزها برای چه چیزی می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند.