Dragon’s Dogma 2 به نظر می رسد یک تلاش دوم عالی برای نسخه اصلی باشد – اما آیا نظریه های “Isekai” می توانند درست باشند؟

بازی Dragon’s Dogma اصلی یکی از بازی های مورد علاقه شخصی من است – اما نمی توانم انکار کنم که چند کاستی دارد. چیزی که مایه تعجب است این است که در مدت کوتاهی که با او صحبت کردم، یاد گرفتم که هیداکی ایتسونو، کارگردان Dragon’s Dogma 2 دقیقاً همین احساس را داشت. برای او، بازی اصلی یک نمونه معیوب از بازی رویایی است که او همیشه می‌خواسته بسازد، به همین دلیل است که فکر می‌کنم او فقط از Dragon’s Dogma 2 با شادی عفونی صحبت کرده است.

بسیاری از چیزهایی که در زمان بازی Dragon’s Dogma 2 تجربه کردم، یک احساس بسیار عجیب، اما راحت از دژاوو به من داد. آیا تا به حال برای بازی کردن یک بازی از دوران کودکی خود به عقب برگشته اید، فقط از اینکه ظاهر یا بازی آنطور که به یاد می آورید ناامید شده اید؟ Dragon’s Dogma 2 شبیه معکوس آن حس است: انگار ده سال بعد دارم نسخه اصلی را دوباره پخش می‌کنم، اما حس بهتری دارد و زیباتر از آنچه به یاد دارم به نظر می‌رسد.

ماجراجویی من در Dragon’s Dogma 2 در شهر Battahl آغاز شد، یک شهرک بزرگ Beastren با شباهت های خیره کننده به Dragon’s Dogma’s Gran Soren اصلی. The Beastrens یک مسابقه جدید قابل بازی در دنباله است، چیزی که Itsuno-san از ابتدا مشتاق بود آن را وارد کند. او به من گفت: “من واقعا خوشحالم که آنها را در بازی در مقیاسی که همیشه می خواستم اجرا کردم.” “نه تنها شخصیت های مختلف Beastren در طول بازی ظاهر می شوند، بلکه می توانید به عنوان یکی نیز بازی کنید. این سطحی است که من می خواستم Beastren را در ابتدا به آن برسانم، اما هرگز نتوانستم در بازی اول به آن برسم، زیرا آنها فقط یک امتیاز داشتند. ظاهر کوچک در اصل.”

فایل ذخیره ای که به من ارائه شده بود به دقت تنظیم شده بود تا ساده ترین تجربه را برای پیش نمایش به من ارائه دهد. آریزن من یک کماندار جادویی و یک بیسترن بود که مجهز به تجهیزات خوبی بود و من سه پیاده به همان اندازه مجهز در اختیار داشتم. درست روبروی من دروازه اصلی بطال بود، مسیر من به دنیای باز. در سمت راست من، یک NPC بود که می خواست به من یک کوئست بدهد. پشت سر من یک معبد برجسته و آشکار وجود داشت. انتخاب های من مشخص بود. من تصمیم گرفتم هیچ کدام را نگیرم. تیم کپکام به من اطلاع دادند که هیچ کس که پیش‌نمایش بازی را انجام داده است، به جنوبی‌ترین بخش جهان باز راه پیدا نکرده است، زیرا دشمنان آن بخش از نقشه چقدر سخت هستند. با توجه به ساعات بی شماری که در بازی اول صرف کرده بودم، مشتاق بودم که این چالش را انجام دهم. خیلی طول نمیکشه که تواضع کنم.

مستقیم‌ترین مسیر من به سمت جنوب، مرا از پرجمعیت‌ترین منطقه بطحل، به حیاط بزرگ و باز و سپس به سمت ساحل همراه هدایت کرد. بعد از اینکه به راحتی تعدادی سوریان را فرستادم، طبیعتاً توسط یک گریفین مورد حمله قرار گرفتم. درست مانند اولین برخورد شما با گریفین در بازی اصلی، پس از اینکه من اولین نوار سلامتی خود را برداشتم و به سمت برجی در دوردست پرواز کردم، فرار کرد و مرا طعمه دنبال کردنش کرد. من برای بار دوم مسیر Dragon’s Dogma 2 را نادیده گرفتم و در امتداد ساحل به سمت هدف مبهم خودم ادامه دادم.

با این حال، اگر تصمیم گرفته بودم که گریفین را بگیرم و بر پشت آن سوار شوم، Itsuno-san به من اطلاع داد که یک ماجراجویی کاملاً متفاوت اتفاق می‌افتد. او توضیح داد: «اگر قرار بود برای حمله به گریفین به آن حمله کنید، اما پرواز کرد، می‌تواند با شما به آن سوی دنیا پرواز کند». “مقدار حافظه موجود، رم، طراحی اصلی بازی را از بسیاری جهات محدود کرده است… خلاص شدن از شر آن و در اصل تبدیل آن به یک دنیای بزرگ بدون درز، که می تواند در هر زمان به اندازه نیاز ما بارگذاری شود. فقط گیم پلی اضطراری بسیار بیشتری را ممکن می کند… اگر به منطقه ای بروید و یک هیولای رئیس شما را تعقیب کند و شهروندان شروع به وحشت کنند زیرا هیولا شروع به تخریب مغازه های آنها می کند … این یک رویداد از پیش برنامه ریزی شده نیست. ، این به طور طبیعی اتفاق می افتد، زیرا دشمن می تواند شما را تا انتهای زمین دنبال کند.”

همانطور که من تصمیم گرفتم به گریفین شانه سردی بدهم، تنها راه فعلی من به جلو در امتداد یک مسیر کوچک متصل به صخره ساحل بود که به ورودی یک غار ختم می شد. به طرز عجیبی متروک به نظر می رسید. شاید باید بهتر می دانستم.

در نیمه راه بسیار باریک و سرگرم کننده، دسته ای از هارپی ها ناگهان به مهمانی من حمله کردند. دو تا از هارپی‌ها بلافاصله دو تا از پیاده‌های من را گرفتند، آنها را برداشتند و بدون تشریفات آنها را از کنار صخره و به دریای پایین انداختند. مرگ آنها فوری بود و در عرض تقریباً ۱۰ ثانیه اندازه مهمانی من به نصف کاهش یافت. در حالی که سعی می کردم از آخرین پیاده خود دفاع کنم، جادوگری به نام مالی، هارپی از بیرون صفحه به من چسبید و بلافاصله صعود خود را آغاز کرد. در حالی که سعی می کرد مرا به سمت یک قبر پرآب هدایت کند، با آن کلنجار رفتم که باعث شد من را مستقیماً جلوی در ورودی غار رها کند. آسیب پاییز حداکثر سلامتی من را به کمتر از یک چهارم چیزی که در ابتدا با آن شروع کرده بودم کاهش داد. چندین هارپی بالای سرم حلقه زدند و مالی هیچ جا دیده نمی شد. من او را به سرنوشت خود واگذار کردم و بی درنگ به دهانه کوچک غار فرار کردم، اما خود را در تاریکی تاریکی دیدم. می‌توانستم صدای جیغ‌های هارپی‌ها را بشنوم که به ورودی غار برخورد می‌کردند، ظاهراً از اینکه آن‌قدر بزرگ بودند که نمی‌توانستند در آن جا بیفتند ناراحت بودند.

فانوسم را روشن کردم. من توسط اجنه احاطه شده بودم. با ۴۰ امتیاز سلامتی و یک کمان، مبارزه با آنها در چنین فضای بسته ای غیرممکن به نظر می رسید. با وجود اینکه موفق شدم ۲۰ نفر از آنها را بکشم، به نظر می رسید که تعداد آنها پایانی ندارد. حدود ۱۵ دقیقه از شروع سفرم گذشته بود و به نظر می رسید که در آستانه مرگ سریع شرم آور به دست برخی از ضعیف ترین دشمنان بازی هستم. در حالی که یک گلوله بزرگ و انفجاری آتش از کنار سرم عبور کرد و با یک ضربه سه اجنه را بیرون آورد، صدایی را شنیدم که از دور فریاد می زد. “اجنه مانند آتش بیمار هستند، برخاسته!”

مالی که به طور غیرقابل توضیحی توانسته بود از کنار ده هارپی که از ورودی غار محافظت می کردند بگذرد، به من کمک کرد تا سریعاً از دشمنان باقی مانده کار کنم. پیروزی ما باعث شد مالی به سمت من بدود و یک امتیاز پنج را ارائه دهد. ما بیشتر به داخل غار فشار آوردیم و از گولم دوری کردیم و به صحرای بی‌ثمر رسیدیم. چند اجنه در بیرون کمین کرده بودند، اما منظره باز به من اجازه داد تا آنها را به راحتی اعزام کنم. مالی از من به خاطر کار خوبی که انجام دادم تمجید کرد. کم‌تر از ۲۰ دقیقه زودتر داشتم به شدت احساس گناه می‌کردم.

نقشه‌ام را بررسی کردم و دقیقاً در ۳۰ دقیقه‌ای که بازی می‌کردم چقدر مسافت را طی کرده‌ام ردیابی کردم. بر اساس اندازه نقشه، موقعیت بتال و جایی که در حال حاضر خودم را در آن پیدا کرده بودم، به نظر می رسید که به سختی حرکت کرده ام. توضیح Itsuno-san در مورد نحوه طراحی نقشه Dragon’s Dogma 2 این را عمدی به نظر می رساند. وقتی نوبت به طراحی نقشه رسید… نقشه از بازی اول بزرگتر است، اما نه تنها به خاطر آن بزرگتر، بلکه برای عمیق تر کردن آن بود.

من هرگز نمی‌خواهم بازیکن احساس کند که تمام کاری که انجام داده‌اند این است که چوب چپ را به جلو نگه داشته است، زیرا آنها باید از نقطه A به B برسند. من می‌خواهم هر فضایی در بازی احساس کند چیزی آنجاست، مثل اینکه ممکن است اتفاقی بیفتد. – مثل اینکه بخشی از یک دنیای واقعی است که شما در حال کاوش هستید، به جای شکافی روی نقشه برای ایجاد احساس بزرگ در بازی. اینطوری که من گذاشتم … شما می توانید در فاصله هزار متری ببینید که به چه چیزی نیاز دارید. برای رسیدن به آن – اما هرگز نمی دانید ده متر جلوی شما قرار است چه اتفاقی بیفتد، زیرا این قسمتی است که نمی توانید پیش بینی کنید.

از طرف دیگر می‌توانستم دقیقاً پیش‌بینی کنم که اگر ده متر جلوتر قدم بگذارم چه اتفاقی می‌افتد. یک جت بلک وایورن در دره باریک پیش روی ما گشت زد و بدتر از آن، روز شروع به تبدیل شدن به شب می کرد. مالی به سمت یک کمپینگ در دوردست اشاره کرد و من می‌توانستم روستای کوچکی را در آن سوی آن جاسوسی کنم. ما به آرامی از کنار وایورن گذشتیم و خوشبختانه توانستیم از تابش خیره کننده آن جلوگیری کنیم، اما وقتی شروع به ایجاد کمپ کردم، مالی به من هشدار داد که اگر بخوابیم در خطر کمین هستیم. من دوباره به نقشه خود برای مشاوره اشاره کردم و به جای آن به یک سنگ شکافی که نزدیک بود سفر کنم، که می توانستم از آن برای به خدمت گرفتن دو پیاده دیگر استفاده کنم و به طور بالقوه شانس بقای خود را افزایش دهم.

یکی از پیاده‌هایی که من به خدمت گرفتم، دزدی به نام رز، نسبتاً گستاخ و نفرت‌انگیز بود. او فوراً انتقاد کرد و به من هشدار داد که سلامتی ضعیفی دارم. او سپس به مالی در مورد سوء استفاده های ارباب خود لاف زد و به من اطلاع داد که گنجی که قبلاً پیدا کرده بودند در این نزدیکی است. پس از صحبت با رز، او به من پیشنهاد داد که کجا می توانم آن را پیدا کنم. به محض اینکه موافقت کردم، او با سرعتی سرسام‌آور از کنار دهکده‌ای که قبلاً دیده بودم و به سمت ویرانه‌های مجاور رفت، گذشت. من او را از میان دیوارهای پیچ و خم مانندش دنبال کردم و وارد سوراخ کوچکی در مرکز آن شدم. آسیب سقوط از ریزش آن بلافاصله مرا کشت. خوشبختانه، مالی برای بار دوم ثابت کرد که ناجی من است، با استفاده از یک Wakestone در فهرست خود برای احیای من. پس از رستاخیز من، رز قبل از اینکه یک بار دیگر به دوردست ها فرار کند، به ظرافت مرا به خاطر داشتن یک مهمانی کامل از پیاده های زن متهم به منحرف بودن کرد.

همانطور که در میان انبوهی از مردگان در معبدی زیرزمینی می جنگیدیم، رز دائماً مرا از صندوقچه هایی که محیط را پر کرده بود آگاه می کرد. حتی در یک نقطه او به من هشدار داد که من سعی می‌کردم از روی پل رد شوم که ثابت نیست و به من اجازه داد تا درست قبل از فروریختن آن به محل امن برگردم. این منطقه با توجه به اینکه چقدر ورودی آن غیرقابل توجه به نظر می رسید بسیار وسیع بود، و پیمودن آن تقریباً نیم ساعت طول کشید، اما در انتهای آن یک یارو کوچک قرار داشت. غارت اینجا، همان طور که رز قول داده بود، کاملاً باورنکردنی بود. یک پرسنل قدرتمند، معجون های متعددی که سلامتی من را به طور کامل باز می گرداند، و وسیله ای که ظرفیت حمل من را برای همیشه بهبود می بخشد.

به محض اینکه از زیرزمین بیرون آمدیم، دوست قدیمی ما جت بلک وایورن به ما کمین کرد. واضح است، درست همانطور که ایتسونو سان به من گفته بود، صرف نظر از اینکه چقدر در زیر زمین بودم یا چقدر مسافت را طی کرده بودم، وایورن هرگز ناامید نشده بود. متأسفانه برای او، معجون های شفابخشی که من به تازگی به دست آورده بودم و کارکنان جدیدی که مالی تجهیز کرده بود، ثابت شد که ویورن را از بین می برد. با این حال، هنگامی که سلامت آن را به یک سوم کاهش دادیم، وایورن به سمت شهرک کوچکی به سمت شمال گریخت. با رضایت از اینکه سفر ما به پایان مناسبی رسیده است، تصمیم گرفتم فایل های ذخیره شده را تغییر دهم – این بار به یک Mystic Spearhand که سفر خود را در شهرک تحت کنترل انسان در Vermund آغاز کرد.

به جای کاوش تصادفی همانطور که در فایل ذخیره قبلی انجام داده بودم، سعی کردم با استفاده از حرفه Mystic Spearhand تا حد امکان وارد مبارزات شوم، تا بتوانم با مجموعه حرکتی آن مقابله کنم. برخلاف Magick Archer، Mystic Spearhand یک کلاس کاملاً جدید در دنباله است، اگرچه استفاده از آن برای من کاملاً آشنا بود. من از Itsuno-san در مورد الهام بخش کلاس پرسیدم، و اینکه آیا شخصیت خاصی در بازی قبلی که روی آن کار کرده است احتمالاً به عنوان الهام بخش طراحی آن بوده است.

او توضیح داد: «شما در مورد DMC پول دارید، زیرا در بین ساخت بازی‌های اصلی Dragon’s Dogma و در نهایت شانس ساخت Dragon’s Dogma 2، Devil May Cry 5 را ساختم. عناصری از طراحی رزمی این بازی وجود داشت. آن بازی که در ذهن من بود و الهام بخش Mystic Spearhand بود که تا حدودی شبیه به Nero در DMC 5 بود، جایی که شما می خواهید همیشه شارژ جادویی خود را در حین انجام سایر عناصر مبارزه حفظ کنید… کار جدید، Trickster … اگر Devil May Cry 5 را بازی کرده باشید، ممکن است کمی با شخصیت V در آن بازی احساس ارتباط داشته باشید. Trickster به جای اینکه مستقیماً در جنگ شرکت کند، چند قدم از میدان نبرد عقب می رود و آن را دستکاری می کند. به نفع خود از طریق روش های غیر مستقیم.”

از Itsuno-san پرسیدم که چه چیزی او را بر آن داشت تا Mystic Knight را که حرفه ای در بازی قبلی بود، با Mystic Spearhand جایگزین کند، و همچنین اینکه او چگونه تغییرات خاصی را در کلاس های قبلی دیگر ایجاد کرد. او می‌گوید: «به‌طوری که می‌خواهم بگویم، ما همه مشاغل موجود را گرفتیم، و برای چه کار می‌کنند، چه کارکردی دارند، و آن را در سطح اجزای خود جدا کردیم… که باعث می‌شود برخی از مشاغل جدید باشند. برخی از مشاغل موجود رویکرد متفاوتی دارند و برخی مشاغل ادامه نمی‌یابند.»

“شغل استرادر ​​اساساً به آن و آنچه که به آن دست می‌یابد نگاه شده است، و به دو شغل مختلف تقسیم شده است – دزد و کماندار. شوالیه عارف با دست نیزه عارف جایگزین شده است، و جنبه‌های خاصی از هر شغل تجدید نظر شده است. به این ترتیب ما فقط به صفر برگشتیم، مثل اینکه هیچ چیز مقدس نیست و آنچه را که داریم می گیریم و می بینیم که باید چه کار کنیم تا طراحی بازی جدید کار کند.”

او همچنین به من گفت که برخلاف بسیاری از طرفداران که تصور می‌کردند، Vocations که تاکنون نشان داده شده است در واقع تمام مقداری است که در بازی پایه در دسترس خواهد بود. ۱۰ حرفه در این بازی وجود دارد، ۱۰ حرفه ای که ما در اختیار عموم قرار داده ایم.

در بین کشتن هر دشمنی که از آن عبور کردم، با یک شهرک کوچک تحت کنترل Beastren روبرو شدم و بلافاصله متوجه شدم چیزی گم شده است. برخلاف بازی قبلی من به عنوان یک Beastren، که در طی آن چندین NPC Beastren در شهر Battahl با شادی و مکرر سعی می کردند با من صحبت کنند، ساکنان محله کوچکی که با آن روبرو شده بودم به طور قابل توجهی محتاط به نظر می رسیدند. یکی از Beastren NPC حتی از طرف دیگر روستاییان عذرخواهی کرد و اظهار داشت که بر خلاف سایر ساکنان، از صحبت با Mystic Spearhand صرفاً به این دلیل که او انسان بود نمی ترسید.

Itsuno-san به من گفت که نحوه برخورد با نژادهای مختلف در خط مقدم ذهن او قبل از شروع ساخت دنباله بود. «در یک کشور اساساً دنیای انسان‌ها و در کشور دیگر کشور بیسترن است… من به بررسی پیامدهای روابط بین این دو نژاد در این دنیای فانتزی فکر کردم، از جمله اینکه مردم چگونه با کسی که خارجی است رفتار می‌کنند. .. بنابراین اگر شخصیت اصلی یک خارجی در یک کشور است اما در کشور دیگر نه، یا اگر سعی می کنید با نژاد دیگری عاشقانه بسازید… من فکر کردم موضوع جالبی برای بررسی است، اگر واقعاً می خواهید دو مورد قابل بازی اضافه کنید. نژادها.”

با پایان یافتن زمان پیش‌نمایش Dragon’s Dogma 2، به سرعت از تیمی که بر پیش‌نمایش نظارت می‌کردند پرسیدم که آیا می‌توانم آخرین نگاهی به صفحه منوی باز کردن بازی بیندازم. وقتی برای اولین بار بازی را شروع کردم، و وقتی به فایل ذخیره دوم رفتم، متوجه چیز عجیبی شدم. صفحه منوی باز به سادگی می‌گوید “Dragon’s Dogma” نه “Dragon’s Dogma 2” همانطور که ممکن است تصور کنید. در ابتدا آن را به عنوان راهی برای تمایز بین ساخت ۰٫۹ بازی که در حال پیش‌نمایش بودم و آنچه که در نهایت نسخه کامل خواهد بود، حذف کردم، اما هر چه بیشتر بازی می‌کردم مشکوک‌تر می‌شدم.

من چند نفر از ساکنان شهر ورموند را شنیدم که در مورد پادشاه خود، اریسن صحبت می کردند. با این حال، وقتی با چندین NPC در ورموند صحبت کردم، به عنوان یک فرد عادی رفتار می‌کردم. برخی با من به عنوان یک مزاحم رفتار کردند. حتی یکی به طور ضمنی به این موضوع اشاره کرد که باور نمی‌کند من کاملاً برخاسته هستم. این پادشاه هر که باشد، من و او مشخصاً یک نفر نبودیم. من همچنین در گزارش جستجوی خود متوجه شدم که یکی از ماموریت های قبلی من از “حافظه گم شده” من صحبت می کند، گویی وضعیت من به عنوان Arisen چیزی است که حتی شخصیت خودم به تازگی از آن آگاه شده است.

من از Itsuno-san در مورد صفحه عنوان و آنچه می خواست به آن اشاره کند پرسیدم. پاسخ رمزآلود او من را با سوالات بیشتری نسبت به پاسخ مواجه کرد.”

گفت، من یک نظریه دارم. در مصاحبه‌های قبلی درباره Dragon’s Dogma 2، Itsuno-san بارها به Isekais اشاره کرده است – یک زیرژانر محبوب در رسانه‌های ژاپنی، به‌ویژه انیمه، که در آن شخصی به یک جهان جایگزین منتقل یا تناسخ می‌شود. که در یک مصاحبه خاصItsuno-san حتی تمایل خود را برای تبدیل Dragon’s Dogma 2 به “شبیه ساز تناسخ ایسکای” ابراز کرد. بسیاری تصور می‌کردند که این یک مقایسه عجیب و غریب است، راهی برای این که ما به‌عنوان بازیکن می‌توانیم به عنوان یک شخصیت فانتزی در دنیای Dragon’s Dogma ایفای نقش کنیم. اما اگر Itsuno-san آن را در معنای تحت اللفظی معنی می کرد چه؟ شاید Arisen ما، یک بیمار فراموشی بدون داستان، خود بازیکن، “Isekaied” به دنیای Dragon’s Dogma باشد تا بتوانیم ماجراهای خود را از بازی اول دوباره زنده کنیم؟

در هر صورت، آنچه از زمان حضور من در پیش‌نمایش مشخص است این است که Itsuno-san دیدگاهی را که نسبت به بازی اصلی داشت دو برابر کرده است، و تنها تصمیم به بهبود یا تغییر آنچه در نتیجه محدودیت‌های قبلی برای او ایجاد شده بود را انتخاب کرده است. اگر تئوری من درست باشد، میل به ایسکای بازیکن به دنیای Dragon’s Dogma ممکن است الهام گرفته از تمایل خود Itsuno-san برای انجام درست کارها در صورتی که به او فرصتی دوباره داده شود، باشد، زیرا از بسیاری جهات Dragon’s Dogma 2 اینطور نیست. احساس می‌کنید دنباله‌ای است – حداقل تا اینجای کار، شبیه نسخه کامل Dragon’s Dogma است که قرار بود برای اولین بار تجربه کنیم.