مطالعات اقیانوسی ناسا فراوان است. این برنامه فیزیک اقیانوس ناسا از ماهوارهها و دادههای زیر مداری برای مطالعه نقش اقیانوس در آب و هوای ما، محاسبه افزایش سطح دریا، دینامیک اقیانوسها و نحوه تعامل اقیانوس در نهایت با سیاره ما استفاده میکند. این پروژه SUBSEAکه نیاز به حبس نفس برای بیان آن دارد – سیستماتیک علم بیوژئوشیمی زیر آب و آنالوگ اکتشاف – از ربات های زیر آب برای شبیه سازی سیاراتی با شرایط مشابه استفاده می کند. همچنین مناطقی مانند چشمههای گرمی را که از آتشفشان زیرآبی در جزیره هاوایی سرازیر میشوند تحقیق میکند تا «شرایطی را که دانشمندان معتقدند در قمرهای خاصی در منظومه شمسی بیرونی وجود دارد، که ممکن است ترکیب مناسبی از عوامل برای حمایت از حیات داشته باشند، بررسی کند».
و هنگامی که اقیانوس های ما را کاوش نمی کند، برنامه اکتشاف جهان های اقیانوس ناسا (OWEP) دنیاهای اقیانوسی را در منظومه شمسی بیرونی برای ارزیابی آنها مطالعه می کند زنده بودن برای میزبانی حیات فرازمینی ساده، شبیه به چیزهای عجیب و غریبی که قبلاً ذکر شد، ما در زمین در ته اقیانوس یافتیم. همه چیز کمی بیشتر از ساختن یک ویدیوی یوتیوب با زیرنویس و صدای روبات است. اما از قضا، چیزی در مورد اقیانوس و ناسا در سال ۱۹۷۸ به پایان رسید. این زمانی بود که پرتاب شد. Seasatاولین ماهواره اقیانوسی اختصاصی آن است که حدود ۱۰۵ روز قبل از اتصال کوتاه در مدار زمین دوام آورد. بنابراین این یک لحظه تمام شد، اما اکنون چندین ماهواره دیگر دقیقاً بالای سر ما همین کار را انجام می دهند. تلاش خوب، یوتیوب.
منبع: https://www.slashgear.com/1473042/why-did-nasa-stop-exploring-ocean-debunked/