نکات تخصصی آفرود از سخت ترین چالش لندرور

Defender 130 در حال حاضر در صدر انبوه لندروور قرار دارد و فضای زیادی برای تیم چهار نفره و تجهیزات ما دارد. نامگذاری ۱۳۰ دیگر با طول فاصله بین دو محور مطابقت ندارد مدافع ۱۱۰ و ۱۳۰ روی همان شاسی بلند ۱۱۹ اینچی می نشینند. اما هنوز هم ۱۳٫۴ اینچ طولانی تر از ۱۱۰ است، بنابراین، در ابتدا، من نگران زوایای نزدیک شدن و خروج برای هر خزیدن سنگ جدی بودم. حداقل فاصله بین دو محور طولانی ممکن است به پایداری در سرعت‌های بالاتر در خاک کمک کند، حداکثر محدودیت سرعت ۱۵ مایل در ساعت، این مورد دوم را کاملاً بی‌ربط می‌کند.

مجموعه‌ای از حالت‌های رانندگی مختلف، که در حال حاضر حتی در خودروهای اسپورت معمولی و همچنین ۴×۴ رایج است، در واقع به تلاش‌های لندرور در دهه ۱۹۹۰ برای ترکیب کنترل‌های ساده برای تنظیمات تعلیق، پاسخ دریچه گاز، نیروی ترمز و غیره بازمی‌گردد. در دیفندر دیجیتالی تقریباً قاطع این عصر، حالت‌های رانندگی به معنای اعتماد ما به ۸۵ واحد ECU کامیون بود. با توجه به محدودیت سرعت، تمام روز را در ۴Lo گذراندیم، سپس مدتی را صرف آزمایش با تنظیمات Rock Crawl، Sand، Terrain و Normal کردیم.

Rock Crawl باعث می‌شود که سیستم تعلیق بادی بالا برود، در حالی که گیربکس دنده‌ها را نگه می‌دارد تا توربوشارژ شش خطی بتواند برای گشتاور اضافی در دورهای بالاتر حرکت کند. یک سیستم سرازیری نیز به طور خودکار روشن می‌شود که منجر به ترمزهای غیرمنتظره زیادی در بخش‌های صاف‌تر جاده می‌شود – این سیستم از نظر تئوری بهتر از یک پدال ترمز با کنترل هر چرخ به صورت جداگانه کار می‌کند، اما خوشبختانه می‌توان آن را جدا از حالت‌های رانندگی خاموش کرد. و از طریق دکمه های فیزیکی روی کنسول میانی دیفندر، ارتفاع تعلیق، کنترل کشش و استارت خودکار موتور را نیز مورد بررسی قرار دادم. اما به طرز عجیبی، صفحه نمایش لمسی دیجیتالی که تنظیمات آفرود را نمایش می‌دهد، امکان کنترل دستی دیفرانسیل‌های قفل مرکزی یا عقب را نمی‌دهد، حتی اگر در زمان واقعی افتادگی یا فشرده‌سازی سیستم تعلیق بادی را نشان دهد.