قبل از تمرکز بر روی موتور، ارزش درک مرد پشت دستگاه را دارد. جواکینو کلمبو (بالا، سمت راست) در سال ۱۹۰۳ در میلان به دنیا آمد، یک طراح موتور ایتالیایی بود که رزومه‌اش شامل کار در آلفارومئو، مازراتی، بوگاتی، ام وی آگوستا و فراری بود.
کلمبو در ۲۱ سالگی به آلفارومئو پیوست و روی ماشین مسابقه ای P2 Grand Prix کار کرد. در سال ۱۹۲۸ (در سن ۲۵ سالگی)، او به عنوان رئیس بخش فنی ارتقاء یافت و بر خودروهای جاده ای و مسابقه ای آلفارومئو نظارت داشت. در سال ۱۹۳۷، او آلفا را ترک کرد تا به فراری بپیوندد، جایی که کار بر روی موتورهای V12 اولیه شرکت را آغاز کرد، اما تنها یک سال بعد به عنوان رئیس بخش طراحی تیم مسابقه به آلفا بازگشت. در این نقش، کلمبو شاهد موتورهای ۱٫۵ لیتری V12 سوپرشارژ خود بود که در اولین مسابقات خود پیروز شدند و چند سال قبل از تعلیق رقابت در طول جنگ جهانی دوم موفق شدند.
این موتورهای اولیه کلمبو علاوه بر ظرفیت کوچک و ۱۲ سیلندر، به دلیل وزن سبک خود شناخته شده بودند. آنها به جای آهن مورد استفاده سایر سازندگان، یک بلوک ریخته گری از نوعی منیزیم به نام Elektron داشتند، و بدنه از دو ریخته گری مجزا با یک سر مشترک با میل بادامک دوگانه بالای سر و یک میل لنگ با روکش نیکل کروم ساخته شده بود.
کلمبو در سال ۱۹۴۵ دوباره به فراری پیوست و وظیفه طراحی یک موتور ۱٫۵ لیتری V12 برای استفاده در اتومبیل های جاده ای و همچنین اتومبیلرانی محبوب انزو را بر عهده گرفت. کلمبو با آقای فراری موافقت کرد که V12 با ظرفیت کوچک باید یک میل بادامک برای هر بانک شش سیلندر داشته باشد.
منبع: https://www.slashgear.com/1489356/what-made-ferraris-colombo-engine-so-special/