بررسی “رنگ بنفش”: آیا این موزیکال برادوی روی صفحه نمایش بزرگ کار می کند؟

رنگ بنفش از رمان برنده جایزه پولیتزر تا اقتباس سینمایی مفتخر به اسکار و موزیکال برنده جایزه تونی و بازگشت به پرده بزرگ راه طولانی داشت. برای درک دیدگاه کارگردان Blitz Bazawule، باید به جایی برگردید که همه چیز از آنجا شروع شد.

رنگ بنفش خواندن ضروری است رمان آلیس واکر در سال ۱۹۸۲ داستانی زیبا، دلخراش و دشوار درباره زنان سیاهپوست است که با مردسالاری و نژادپرستی در جورجیا در اوایل دهه ۱۹۰۰ سر و کار داشتند. نثر لطیف و احساسی واکر داستان سلی، زن سیاهپوست جوانی را روایت می‌کند که همه چیز را درباره درد می‌داند. سلی که مورد سوء استفاده قرار می گیرد، دست کم گرفته می شود و به عنوان یک نیروی منفعل در زندگی خود تنزل می یابد، با نیروی محض اراده زنده می ماند و امیدوار است که زندگی در نهایت به او استراحت بدهد. در اوج، او بیشتر از پایان خوش خود به دست می آورد، حتی اگر سال ها طول بکشد تا به آنجا برسد.

سه سال پس از انتشار رمان، اقتباس سینمایی استیون اسپیلبرگ با همین نام مورد تحسین منتقدان، موفقیت در گیشه و ۱۱ نامزدی جایزه اسکار با برنده شدن ووپی گلدبرگ در نقش اصلی قرار گرفت. اسپیلبرگ در این مرحله از زندگی حرفه ای خود فقط فیلم هایی با قهرمانان سفیدپوست ساخته بود. او کارهای ترسناک، علمی-تخیلی، اکشن-ماجراجویی، و حتی کمدی انجام داده بود، اما هرگز چیزی شبیه داستان دردناک جنوبی واکر در مورد خانواده هایی که توسط مردسالاری و نژادپرستی از هم پاشیده شده بودند، نبود. گلدبرگ، دنی گلاور و اپرا وینفری – در اولین بازیگری خود – به درستی به یک ستاره اصلی تبدیل شدند. با وجود کارگردان سفید پوستش، رنگ بنفش به عنوان یک فیلم کلاسیک سیاه و یک نمونه درخشان از اقتباس کتاب به صفحه در نظر گرفته می شود.

این بار کارگردان چهره تازه ای است.

اعتبار: برادران وارنر

آن ها کفش های بزرگی برای پر کردن هستند، بنابراین زمانی که برای اولین بار اعلام شد که رنگ بنفش بار دیگر روی پرده نقره‌ای قرار می‌گیرد – و این بار در فرم موسیقی آن – این سوال که چه کسی کارگردانی خواهد کرد در هوا معلق مانده است. برنده تونی مارشا نورمن رنگ بنفش موزیکال دو اجرا موفق در برادوی داشته است، اولین اجرا از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸، سپس دوباره از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷، دومی چرخ‌ها را برای یک اقتباس سینمایی تازه به حرکت درآورد. در حالی که اسپیلبرگ این بار در نقش تهیه کننده ایفای نقش می کند، بالاخره صندلی برای یک کارگردان سیاه پوست باز شد تا این داستان را روایت کند.

Blitz Bazawule کارگردان غنائی به عنوان کارگردان فیلم معرفی شد که تازه از همکاری او با بیانسه در آلبوم تصویری Disney+ او خبر می دهد. سیاه پادشاه است. تنها با یک ویژگی انفرادی زیر کمربندش، رنگ بنفش ورودی بزرگ بازاوله به هالیوود است.

دانیل بروکس و تاراجی پی هنسون در یک بازیگر عالی برجسته هستند.

اعتبار: برادران وارنر

نسخه بازاوله از رنگ بنفش همچنان روی سلی تمرکز دارد، این بار هم فیلیسیا پرل مپسی تازه وارد و هم فانتازیا بارینو در بزرگترین نقش او در صفحه نمایش بازی می کنند. این فیلم زندگی این شخصیت را از اوایل نوجوانی تا بزرگسالی دنبال می کند. سلی از زندگی با پدر سلطه گرش به ازدواج با مردی درست مثل او می رسد. ازدواج او با آقا (راستین ستاره کولمن دومینگو) پر از کارهای بی پایان و انزوا است. مستر فرمانده و مغرور است و تمام ناامنی و ناامیدی خود را از دنیا متوجه زنان و کودکان اطرافش می کند. مستر با آموختن بدبختی از پدرش (لوئیس گوست جونیور)، رفتار سلطه جویانه خود را به پسرش هارپو (کوری هاوکینز) منتقل می کند که نسبت به همسرش سوفیا (دانیل بروکس) بدرفتاری می کند.

بروکس از اولین باری که در نقش تایستی ظاهر شد، یک ستاره بوده است نارنجی سیاه جدید است و او از آن زمان یک مکاشفه بوده است. در اینجا، او دقیقاً به عنوان سوفیا وارد کفش های اپرا می شود و آنها کاملاً مناسب هستند. با تکرار نقش خود از احیای برادوی، اجرای او سرگرم کننده، سکسی، مطمئن و قدرتمند است.

در همین حال، تاراجی پی هنسون به عنوان خواننده جاز، شوگ اوری رنگ بنفشسلاح مخفی اگرچه او در صفحه کوچک خیره شد امپراتوری، این اولین فیلمی است که در آن به هنسون فضا و تمرکز داده می شود تا به دنیا نشان دهد که چقدر خوب می تواند در پرده بزرگ آواز بخواند. همه اعداد او – از “What about Love?” به “رنگ ارغوانی” – جلوی نمایش هستند و او هر صحنه را پر از انرژی، مهربانی و شور می کند.

رنگ بنفش با لحن جدی آن مبارزه می کند.

اعتبار: برادران وارنر

با وجود تمام استعدادهای موجود، رنگ بنفش احساس ناهمواری می کند موزیکال ها در صفحه نمایش بزرگ عملکرد متفاوتی دارند، به خصوص اگر داستان از طریق آن خوانده نشود. باید تعادلی بین صحنه های گفتاری و اعداد موسیقایی وجود داشته باشد که یک دید واحد ایجاد می کند.

اما تضاد بین شادی و انرژی ناب موسیقی و محتوای غم انگیز داستان کاملاً مطابقت ندارد. درست کردن موزیکال های فیلم اغلب دشوار است و بازاوله در تلاش است تا تعادل درست را ایجاد کند. برخی از صحنه ها برای تنظیم آهنگ های مورد نیاز برادوی عجله دارند، در حالی که برخی دیگر خیلی سریع پس از پایان آهنگ ها شروع می شوند. این می تواند لحظات عاطفی دراماتیکی را بدون اتاقی برای تنفس باقی بگذارد که می تواند به آنها اجازه دهد واقعاً طنین انداز شوند.

این رنگ بنفش یک فرصت بزرگ از دست داده است

اعتبار: برادران وارنر

بسیار شبیه اولین اقتباس سینمایی، رنگ بنفش بخش بسیار مهمی از کتاب را کنار گذاشته است: رابطه عجیب سلی و شوگ.

معاشقه هنوز وجود دارد، و شیمی بین آنها وجود دارد، اما هیچ کدام به چیزی نزدیک به اشتیاق توصیف شده در کتاب منجر نمی شود. سلی و شوگ رابطه‌ای پرشور و نامتعارف دارند که اغلب در داستان‌های تاریخی سیاه‌پوستان به تصویر کشیده نمی‌شود، به‌ویژه در زمان انتشار رمان. این اقتباس جدید فرصتی داشت تا این رابطه را با جزئیات بیشتری بررسی کند، اما در عوض تا حد زیادی ترجیح می‌دهد به چارچوبی که توسط اقتباس تحسین‌شده اسپیلبرگ ایجاد شده است، پایبند بماند. واکر می دانست که لذت سلی به اندازه درد او مهم است و این ناامید کننده است رنگ بنفش همچنان بخش عظیمی از زندگی و هویت او را کم رنگ می کند. بنابراین دیدن این جنبه یک بار دیگر به حواشی داستان خسته کننده است.

شاید کارگردان دیگری مانند دی ریس (منفور گل آلود) روح عجیب و غریب کتاب را آشکارا ارج می نهد. این می توانست خوانندگان جوان و جدید را جذب کند تا پس از ترک تئاتر، کامل بودن رمان واکر را کشف کنند.

به طور کلی، رنگ بنفش فیلم موزیکال یک کیسه ترکیبی است. در حالی که نمی توان منکر استعداد درگیر شد رنگ بنفش، قطعات همه با هم هماهنگ نیستند. با این حال، تماشای این بازیگران زن که این نقش‌های افسانه‌ای را بازی می‌کنند مایه لذت است. رنگ بنفش به دلایلی یک داستان کلاسیک است و روح زیبایی آن همچنان پابرجاست.

رنگ بنفش ۲۵ دسامبر در سینماها اکران می شود.