یک سلاح کلیدی که اتحاد جماهیر شوروی در زرادخانه خود در طول جنگ سرد می خواست، یک سلاح کاملاً آشکار بود: بمب افکنی که بردی داشت که ایالات متحده را تهدید کند و محموله ای برای ایجاد خسارات قابل توجه در هنگام ورود داشت. در اوایل دهه ۱۹۵۰، کار بر روی چنین بمب افکن استراتژیک دوربردی در زمان ولادیمیر میخایلوویچ میاشچف آغاز شد.
در سال ۱۹۵۴، توسعه M-4 به طور رسمی آغاز شد. این یک بمب افکن بود که در تعداد محدودی تولید می شد. فقط ۳۴ دستگاه از مدل اصلی Bison-A ساخته شد و قدرتمند بود. برد آن با سوخت گیری در مسیر می توانست به ۹۰۰۰ مایل برسد و دارای چهار توربوجت Mikulin AM-3A بود. از نظر تسلیحات، هر چیزی از FAB-100 GPs تا FAB-9000 را شامل می شد که هر کدام تقریباً ۱۰ تن وزن داشتند. این هواپیما که با توپ های ۲۳ میلی متری AM-23 پوشیده شده بود، همچنین آماده دفاع از خود در برابر حملات سایر هواپیماها بود.
نوع دیگر شامل Bison-B، معروف به ۳M بود که در اواخر دهه ظهور کرد. این خودرو دارای موتورهای کارآمدتر Dobrynin VD-7B و کاهش وزن بود. مفاهیم دیگر، مانند یک نوع حمل و نقل محموله به نام M-29، به واقعیت تبدیل نشدند، اما Bison-B ارتقا یافته بسیار فراتر از یک نمونه بهبود یافته از یک بمب افکن خواهد بود. به هر حال این یک وسیله حمل و نقل خواهد بود، اما برای قطعات موشک.
منبع: https://www.slashgear.com/1458903/soviets-repurposed-bomber-for-space-program/