تعداد خودروهای تولید شده توسط استون مارتین به چند دلیل به راحتی قابل استنباط در هر سال به هزاران عدد می رسد نه ده ها هزار. مهمتر از همه، زمانی که یک خودرو ساخته می شود و قرار است با قیمت ۲۵۰۰۰۰ دلار یا بیشتر به فروش برسد، افراد کمی قادر به خرید آن هستند. علاوه بر این، خودروهای تورینگ زیبا و قدرتمند مانند DB11 برای اکثر خریداران خودرو بسیار غیرعملی هستند. کسی با سه بچه در حومه شهر که نیاز به بردن بچه ها و وسایل برای تمرین فوتبال دارد، به سختی با DB11 خدمات خوبی دریافت می کند. بنابراین، استون در مقایسه با تولیدکنندگان کوچک مدل های مصرفی معمولی، خودروهای کمی می سازد.
با تعداد کم تولید، هزینه های بیشتری نیز به همراه دارد. همه اینها به یک مفهوم اساسی اقتصادی معروف به اقتصاد مقیاس خلاصه می شود. نکته این است که با افزایش مقدار کلی تولید، قیمت ها کاهش می یابد. منفعت تولیدکننده با خرید عمده قطعات جداگانه مورد استفاده برای تولید خودرو است. به این ترتیب، تامین‌کننده قطعات می‌تواند بخشی از جمله هزینه توسعه و هر سخت‌افزار مورد نیاز، مانند قالب‌ها را در هزینه هر واحد ایجاد کند.
با افزایش تعداد واحدهای تولیدی، هزینه‌های توسعه ثابت در بین قطعات بیشتر و بیشتر پخش می‌شود و در نتیجه هزینه‌های هر واحد کاهش می‌یابد. بنابراین، یک قطعه واحد مانند مجموعه چراغ جلو، که ساخت آن نسبتاً پیچیده است، زمانی که هزینه ها بین ۲۰۰۰۰۰ دستگاه برای تویوتا تقسیم شود نسبت به ۱۰۰۰ دستگاه برای استون مارتین به طور تصاعدی ارزان تر می شود. به همین دلیل است که خرید DB11 هزینه بسیار بیشتری دارد و به همین دلیل است که برای مثال یک چراغ جلوی جایگزین بسیار گرانتر از یک چراغ جلوی کمری است.
منبع: https://www.slashgear.com/1447340/reasons-the-aston-martin-db11-expensive/