بررسی Open Roads – یک سفر جاده ای دلپذیر که به هیچ جای خاطره انگیزی نمی رود

زمانی که اوایل سال جاری یک نسخه نمایشی از آن را دیدم، نگرانی هایی در مورد Open Roads داشتم، بیشتر به این دلیل که در چیزی که من دیدم، به نظر می رسید هیچ اتفاق خاصی نیفتاده باشد. دختر نوجوانی در اطراف خانه قدم می زد و به اشیا نگاه می کرد و با مادرش درباره آنها صحبت می کرد. به ما قول یک معمای خانوادگی داده شده بود، اما به ندرت چیزی از آن دیده می شد، و من فکر می کردم که چه زمانی همه چیز شروع می شود. حالا که آن را بازی کردم، متوجه شدم چرا این بود: برای شروع چیز زیادی برای اذیت کردن وجود نداشت. Open Roads یک بازی کوچک است، من اکنون می دانم، هم از نظر طول اجرا و هم از نظر دامنه. جاه طلبی های بزرگ یا ماجراجویی های وحشیانه وجود ندارد. در عوض، داستانی در مورد جزئیات کوچکتر، در مورد لحظات به ظاهر پیش پا افتاده اما نه کم اهمیت تر که روابط تغییر می کنند، و در مورد آثاری که ما در پشت سر خود می گذاریم وجود دارد.

در بازی، شما تس، نوجوانی هستید که به عنوان جرقه در داستان عمل می کند. این کنجکاوی او، پس از مرگ مادربزرگش است که کشفی را که شما انجام خواهید داد، تحریک می کند، که منجر به ماجراجویی شما می شود، و این سرسختی است که آن را از سر می گذراند. همه چیز از خانه مادربزرگتان شروع می شود، خانه ای که شما و مادرتان تا زمان مرگش با او شریک بودید، و اکنون در حال جمع کردن وسایل برای ترک آن هستید. اینکه چرا ترک می‌کنید چیزی است که بلافاصله نمی‌دانید – مانند خیلی چیزهای دیگر در بازی، با پیش رفتن آن را کشف خواهید کرد.

Open Roads تقریباً همیشه به این صورت پیش می‌رود: شما در اطراف یک محیط قدم می‌زنید و به اشیاء نزدیک نگاه می‌کنید، سپس یکی را پیدا می‌کنید و به شما یک «هی مامان» می‌دهد. بخواهید با مادرش تماس بگیرید و در مورد آن صحبت کنید. گاهی اوقات مشاهداتی را برای خود انجام می دهید، و گاهی اوقات با تلفن خود به مردم پیام می دهید، اما بیشتر اوقات، با مامان صحبت می کنید. او واقعاً تنها شخصیت دیگری است که مستقیماً در بازی حضور دارد. و واقعاً، این تمام چیزی است که برای Open Roads وجود دارد. چند پازل بسیار جزئی و چند گزینه دیالوگ وجود دارد، اما چیزی به اندازه یک بازی پازل یا انتخاب و نتیجه نیست.

با این حال، Open Roads کارهای کمی را که انجام می دهد بسیار خوب انجام می دهد. ارزش تولید بالاست این یک بازی ظریف است، اما وقتی صدای جیر جیر پرندگان را در خارج از خانه مادربزرگ می شنوید و هواپیماهایی که از دور بالای سرشان پرواز می کنند، و بهبود خانه در آن نزدیکی – همه وقتی که نور خورشید به طور مبهم از پنجره می گذرد – یک بعدازظهر تابستانی زنده را تداعی می کند. و این پس زمینه عالی برای کاهش سرعت شما در بازی است.

اشیای زیادی را که برمی دارید بردارید و به آنها نگاه کنید: لذتی تقریباً وسواسی در تفریح ​​آنها وجود دارد. این بازی در بازی‌های نوپا جریان دارد و می‌توانید حسرت بازی را برای آنها احساس کنید – برای زمانی که گوشی‌های هوشمند هنوز قوانین تعامل را بازنویسی نکرده بودند. این بازی از خاطرات ملموسی است که می‌توانید آن‌ها را بردارید و ورق بزنید – سالنامه‌ها و بریده‌های روزنامه‌ها و عکس‌های چاپ شده و نامه‌های دست‌نویس، که شواهدی هستند که در درجه اول به تحقیق شما کمک می‌کنند. از دست خط روی کاغذ گرفته تا زنگ زدگی قوطی های حلبی، همه اشیاء به طرز قانع کننده ای واقعی به نظر می رسند.

محیط‌های بازی نیز به‌طور شگفت‌انگیزی واقعی هستند، تقریباً واقعی هستند، و باعث می‌شود درگیری واضحی با سبک کاغذی و مجله‌ای کاراکترها ایجاد شود. به هر حال، شخصیت هایی که به طور کامل متحرک نیستند – فقط تا حدی. آن‌ها هرازگاهی اشاره می‌کنند و زبان بدن خود را تغییر می‌دهند تا با احساساتشان مطابقت داشته باشد، اما خبری از همگام‌سازی لب نیست. به نظر می رسد کسل کننده است، اما بیشتر اوقات آنقدر خوب کار می کند که نادیده گرفته شود. تنها مواردی که اینطور نیست، زمانی است که حرکات تصادفی در لحظات سکوت پخش می‌شوند، که عجیب به نظر می‌رسد، و زمانی که بازی بزرگ‌نمایی می‌شود و چهره‌ها تار می‌شوند، گویی از فوکوس خارج شده‌اند. باز هم: عجیب و غریب

در نتیجه، بازی به شدت به اجراهای آوازی متکی است، تقریباً مانند یک نمایش رادیویی، و برخی از کمک‌های معروف آناپورنا وجود دارد. Kaitlyn Dever (باور نکردنی، دوز) انرژی بسیار مورد نیاز را در نقش تس به ارمغان می آورد، و کری راسل آراسته شده (Felicity، The Americans، The Diplomat) در نقش اوپال مادر، خستگی قابل لمس را به ارمغان می آورد. گاهی اوقات اجراها به شکلی جذاب تغییر می کنند، اما کیفیت واضحی در اینجا وجود دارد.

همه این‌ها با هم ترکیب می‌شوند و Open Roads را به تجربه‌ای تبدیل می‌کنند که رفتن به آن لذت بخش است. کشف لحظه به لحظه رمز و راز و تاریخچه خانوادگی شما به آرامی جذب می شود و کاتالیزوری را فراهم می کند که اوپال و تس – مادر و دختر – به برخی از درک های خودشان نیاز دارند. این درک های خانوادگی خاردار به طور بالغ انجام می شود و در نهایت در یک مکان خوب برای درک قرار می گیرند، که من از آن قدردانی می کنم، و احتمالاً مانند من با درخشش گرمی از بازی روبرو خواهید شد. این یک روز خوب است. فقط به محض اینکه به نظر می رسد شروع می شود، تمام می شود و شما در راه خانه هستید.

از برخی جهات، من به این احترام می‌گذارم، زیرا اغلب اوقات نمی‌شود که بسیاری از بازی‌ها را با گفتن داستان‌های کوتاه و دو ساعت و نیم ساعته در حال حاضر پیدا کنید و به همین جا ختم می‌شوند – که تسکین بسیار خوبی از ده‌ها آن است. بازی های ساعتی وجود دارد. اما در عین حال، این احساس ماندگار وجود دارد: چهار سال توسعه کجا رفت؟ به نظر نمی رسد اضافه شود. شاید آغاز فرار پروژه فولبرایت مدت زیادی طول کشید تا تعمیر شود به هر حال، چیز خوبی از آن به دست آمده است. فقط خاطره انگیز نیست.