۲۳ مارس ۱۹۶۵، فضاپیمای جمینای ۳ اولین پرواز فضایی دو نفره ایالات‌متحده را با پرتاب «ویرجیل گریسوم» و «جان یانگ» به فضا عملی کرد.
جمینای ۳ اولین مأموریت پروژه جمینای ناسا بود و سه دور گرد مدار زمین را طی کرد. این اولین مأموریت ایالات‌متحده بود که در آن سرنشین برای تغییر اندازه و شکل مدار گردش خود، رانشگرها را شلیک کردند و آزمایشی کلیدی برای مانورپذیری فضاپیما برای پروازهای برنامه‌ریزی‌شده به ماه محسوب می‌شد.
برنامه جمینای
پروژه جمینای در زمان اوج جنگ سرد بین شوروی و ایالات‌متحده برنامه‌ریزی شد. فضاپیمای آن توسط مهندس کانادایی، «جیم چمبرلین» طراحی شد و شرکت هواپیماسازی مک دانل ساخت آن را بر عهده گرفت.
با وجود اینکه کپسول کمی بزرگ‌تر از فضاپیمای پروژه مرکوری بود، همچنان برای فضانوردان محیطی کوچک محسوب می‌شد.
جمینای تجهیزات و روش‌های مأموریت در مدار زمین را آزمایش کرد و با آموزش فضانوردان، ناسا را بیش از پیش برای سفر به ماه آماده کرد.
هر مأموریت جمینای دو فضانورد را برای دوره‌هایی از ۵ ساعت تا ۱۴ روز به مدار زمین می‌برد. این برنامه شامل ۱۰ پرتاب سر‌نشین‌دار، ۲ پرتاب بدون سرنشین و ۷ وسیله نقلیه هدف بود که مجموعاً ۱۲۸۰ میلیون دلار هزینه داشت. این پروژه از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ جریان داشت.
جمینای ۳
هدف اصلی این مأموریت آزمایش فضاپیمای جدید و قابل مانور جمینای بود. در فضا، فضانوردان رانشگرها را شلیک کردند تا شکل مدار خود را تغییر دهند، صفحه مداری خود را کمی جابه‌جا کنند و به ارتفاع کمتری بروند.
اولین‌های دیگری نیز در جمینای ۳ به‌دست آمد: دو نفر با یک فضاپیمای آمریکایی پرواز کردند. اتحاد جماهیر شوروی یک فضاپیمای سه نفره را در وسخود ۱ در سال ۱۹۶۴ و یک فضاپیمای دو نفره را فقط چند روز قبل در وسخود ۲ به فضا پرتاب کرد.
این مأموریت همچنین سیستمی را آزمایش کرد که در ابتدا برای مأموریت لغوشده Mercury-Atlas 10 طراحی شده بود. در این سیستم آب در حین ورود مجدد به غلاف پلاسمایی اطراف کپسول تزریق می‌شد. این امر باعث بهبود ارتباطات با زمین شد.
جمینای ۳ آخرین پرواز سرنشین‌داری بود که از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کندی در فلوریدا کنترل می‌شد. پس از آن عملیات کنترل مأموریت به مرکز کنترل جدید در هیوستون، تگزاس منتقل شد.
منبع: https://digiato.com/astronomy/nasa-launches-gemini-3