مدارگرد ESA رسوبات عظیم آب یخی را در استوای مریخ کشف کرد

یک کاوشگر اروپایی رسوبات یخی عظیمی را در زیر خط استوای مریخ پیدا کرده است، یافته ای که می تواند درک اساسی ما از تاریخ آب و هوای سیاره سرخ را تغییر دهد.

این کشف توسط آژانس فضایی اروپا مدارگرد مریخ اکسپرس. این فضاپیمای کهنه کار به مدت ۲۰ سال دور سیاره سرخ می چرخد ​​و رازهای متعددی را در مورد آب و هوای گذشته و حال آن فاش می کند.

در حالی که این اولین بار نیست که کاوشگر رسوبات یخی پیدا می کند، این تا کنون بزرگترین مقدار یخ آبی است که تاکنون در خط استوا کشف شده است مریخ. تخمین زده می شود که ضخامت این رسوبات حدود ۳٫۷ کیلومتر است، به این معنی که اگر ذوب شوند، کل مریخ را در یک اقیانوس کم عمق حدود دو متر می پوشانند.

منطقه ای که یخ در آن قرار دارد به عنوان سازند مدوزای فوسا (MFF) شناخته می شود. دانشمندان برای اولین بار در سال ۲۰۰۷ نشانه هایی از رسوبات احتمالی یخ را در این منطقه کشف کردند، اما تا کنون وجود آن را تایید نکرده اند.

توماس واترز، نویسنده ارشد تحقیقات جدید و مطالعه اولیه در سال ۲۰۰۷، گفت: “ما دوباره MFF را با استفاده از داده های جدیدتر رادار MARSIS Mars Express کاوش کردیم و متوجه شدیم که رسوبات حتی ضخیم تر از آن چیزی هستند که فکر می کردیم.” به طور هیجان انگیز، سیگنال های رادار با آنچه ما انتظار داریم از یخ های لایه ای ببینیم مطابقت دارند و شبیه سیگنال هایی هستند که از کلاهک های قطبی مریخ می بینیم، که می دانیم بسیار غنی از یخ هستند.

این کشف شواهد قبلی را تأیید می کند که نشان می دهد آب و هوای باستانی مریخ زمانی بسیار متفاوت از شکل امروزی به نظر می رسید، با یخچال ها، دریاچه ها و کانال های رودخانه.

کالین ویلسون، دانشمند پروژه ESA برای Mars Express می گوید: «این آخرین تجزیه و تحلیل درک ما از سازند Medusae Fossae را به چالش می کشد و به همان اندازه که پاسخ می دهد، سؤالاتی را مطرح می کند. این ذخایر یخی چند وقت پیش شکل گرفت و مریخ در آن زمان چگونه بود؟ اگر تایید شود که یخ آب است، این ذخایر عظیم درک ما از تاریخ آب و هوای مریخ را تغییر می دهد.

وجود چنین حجم عظیمی از آب در استوا حتی می‌تواند زندگی طولانی‌مدت انسان در مریخ را زنده‌تر کند. با این حال، در حالی که حضور آن در نزدیکی استوا مکانی است که برای مأموریت‌های خدمه آتی به راحتی قابل دسترسی است، یخ زیرزمینی با پوسته‌ای از خاکستر سخت شده و غبار خشک به ضخامت صدها متر پوشیده شده است. ویلسون گفت، این بدان معناست که دسترسی به یخ آب، “حداقل برای چند دهه آینده” کار دشواری خواهد بود.