گوش میمون ۶ میلیون ساله، راز راست‌قامتی انسان را فاش می‌کند

مهارت انسان در ایستادن روی اندام‌های پشتی و راه‌رفتن دوپایی، یکی از مشخصه‌های بارزی است که ما را از میمون‌های بزرگ انسان‌نما و دیگر نخستی‌ها متمایز می‌کند؛ اما متاسفانه شواهد فیزیکی از این تغییر تحول‌آفرین بسیار کمیاب است. انسان از راه‌های بسیاری می‌تواند یاد گرفته باشد که به‌جای تقلا‌کردن با چهار دست‌ و‌ پا، روی دو پای خود راه برود. اما نمی‌توانیم با قاطعیت بگوییم که آناتومی ما و عملکردهای مکانیکی آن چگونه تکامل یافته است.

اکنون، مطالعه‌ی جدیدی با بررسی فسیل گوش درونی یک میمون انسان‌نمای باستانی نشان می‌دهد که تکامل دوپایی در انسان نه خیزشی ناگهانی، بلکه فرآیندی سه‌بخشی بود که فاصله‌ی بین تاب‌خوردن روی درختان و ایستادن روی زمین را پر کرد.

شواهد مطالعه‌ی جدید از جمجمه‌های میمون لوفنگ با نام علمی لوفنگ‌پیتکوس (Lufengpithecus) به دست آمده است. لوفنگ تیره‌ی منقرض‌شده از میمون‌های انسان‌نمایی است که حدود شش میلیون سال پیش (در دوره‌ی میوسن پسین) در شرق آسیا زندگی می‌کردند.

سیستم دهلیزی گوش درونی اطلاعات موقعیت و نحوه‌ی حرکت حیوان در فضا را به مغز ارسال می‌کند

وجود برخی ویژگی‌ها در دندان‌های میمون لوفنگ نشان می‌دهد که این حیوان جد اولیه‌ی اورانگوتان‌های امروزی بوده است. با این حال، تجزیه‌و‌تحلیل‌های دیگر از جمجمه، این میمون را به میمون‌های انسان‌نمای آفریقایی، مانند گوریل‌ها و شامپانزه‌ها که به راه‌رفتن به شیوه‌ی مشت‌پیمایی معروف هستند، نزدیک‌تر نشان می‌دهد.

پراکندگی سوابق فسیلی بدین معنی است که دانشمندان نتوانسته‌اند توالی چگونگی آغاز راه‌رفتن دوپایی در انسان‌های اولیه را کنار هم بگذارند؛ به همین دلیل ماهیت بینابینی میمون لوفنگ، آن را به نمونه‌ی جالبی برای مطالعه تبدیل کرده است.

یینان ژانگ، دانشجوی دکتری دیرین‌شناسی در آکادمی علوم چین و همکارانش در این مطالعه به بررسی گوش‌های لوفنگ پرداختند. اما بررسی گوش‌ها برای جستجوی شواهدی از چگونگی حرکت‌کردن یک موجود منقرض‌شده، ممکن است عجیب به نظر برسد.

حداقل از سال ۱۹۹۴ که فرد اسپور، کالبدشناس هلندی و همکارانش استخوان‌های گوش درونی بیش از ۱۵۰ نخستی‌سان زنده و منقرض‌شده را اسکن کردند، دانشمندان به سیستم دهلیزی به عنوان راهی برای مطالعه‌ی چگونگی حرکت‌کردن انسان‌های اولیه و خویشاوندان ما اشاره کرده‌اند.

سیستم دهلیزی گوش درونی با سه کانال نیم‌دایره‌ای حلقه‌دار، اطلاعاتی را درباره‌ی موقعیت و نحوه‌ی حرکت حیوان در فضا به مغز ارسال می‌کند. این کانال‌ها پر از مایع و موهای ظریفی هستند که حرکت را تشخیص می‌دهند و به حفظ تعادل کمک می‌کنند.


منبع: https://www.zoomit.ir/fundamental-science/416519-how-humans-learned-walk-upright/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *